همیشه با خودم می گفتم ساکت بودن توی فضای فتنه چه دلیلی می تونه داسته باشه ؟! آدمایی که می دونم انقلابین می بینی توی شرایط خاص که باید فریاد بزنن ساکت می مونن . تو این چند روزه ی پر التهاب که برخلاف همیشه مدام پست های ی می ذاشتم یه جورایی جوابشو گرفتم . وقتی یک موضوع گل سرسبد همه ی گفت و گو های رسانه ای میشه ، اظهار نظر ها در مورد اون میره زیر ذره بین . مخصوصا اگر آدم تو صفحه ی مجازیش چهار تا مخاطب هم داشته باشه . به همین خاطر ترس می افته به جونش که نکنه یه وقت یه حرفی بزنم که یه اشکالی توش باشه . که اگه یه واوش هم غلط باشه مخاطب همونو نشونه میگیره .
این چند روزه که یه خورده ی نوشتم حرف های غلط و اشتباه کم نزدم و به همین خاطر از مخاطبین عذر خواهی می کنم . یاد گرفتم که اگر هم تحلیلی می خوام داشته باشم بر اساس حقیقت ها باشه نه صرفا شنیده ها و واقعا روش فکر شده باشه . در غیر این صورت ترجیح میدم در حوزه ت مقلد باشم .
منی که ترسیده شدم از ی حرف زدن اما یه حرف هست که بهش اعتقاد راسخ دارم و لازم می دونم امشب فریاد کنم . و اون هم اینه که درسته سپاه اشتباه کرد اما خیانت نکرد . این اشتباه رو در کنار تمام خدمات و افتخار آفرینی هاش ببینیم . باید همچنان حامی سپاه باشیم .
درباره این سایت