برای بچه ی اول معمولا بیشتر مراقبت می کنن . تا صداش در میاد می دُوَن ببینن چی می خواد . تا یه کاریش میشه کل خانواده که هیچ کلِ قوم بسیج میشه تا درمانش کنه . اما بچه ی دوم طفلکی از این چیزا محرومه . نه گریه ش خیلی خریدار داره ( مخصوصا وقتی باباش مشغولِ امیرِ خطیرِ بازی با داداشی هست ) نه وقتی یه مریضی می گیره ما به دست و پا زدن می افتیم ( تلاش خودمونو می کنیم اما نه به اندازه وقتی محمد حسین مریض می شد )
حالا سوال من از شما اینه : چه کسی این وسط مظلوم واقع شده : بچه دوم ؟ یا بچه اول ؟!
+ یادِ یه چیزی افتادم . وقتی بچه تر بودم و بالطبع آدم تر (!) یک بار با دوستان رفته بودیم خونه ی فقرا که بسته های حمایتی رو برسونیم دستشون . رفتیم تو که کمی باهشون صحبت کنیم . یه خانم تنها با فکر کنم 3 تا بچه . بچه کوچیکشم که شیرخواره بود . گفت من باید کار کنم ( منظورش جمع کردن گوجه های ی باقی مونده از سرِ زمینای کشاورزی بود ) . مجبورم بچه رو شیر بدم ، پوشک کنم بذارمش تو خونه برم و چندین ساعت بعد برگردم .
درباره این سایت